Εριέττα Κούρκουλου: «Τι είναι αυτό που έχουμε καταφέρει και δικαιολογεί την ανωτερότητά μας από τα υπόλοιπα ζώα;»
Ένα πολύ όμορφο κείμενο για τη σημερινή μέρα που είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων ανάρτησε στα social media η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση. Η σημερινή μέρα δεν είναι μέρα γιορτής αλλά μέρα περισυλλογής για όσα έχουμε κάνει σε αυτόν τον πλανήτη, τον οποίο συνεχίζουμε να καταστρέφουμε μόνιμα και σταθερά.
Διαβάστε το κείμενο:
«Ζώο – μια λέξη που έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε σε βρισιά, παρόλο που βιολογικά, ανήκουμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτή την κατηγορία.
Δημοφιλέστερα
Βουβάλι σκότωσε τον πρόεδρο της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας του Μεξικού- Πρόκειται για προστατευόμενο είδος 
Αστείρωτα, ατσιπάριστα και υποσιτισμένα τα λυκόσκυλα του κ. Ξαρχάκου- Και τώρα τα θέλει πίσω
Γιατί λοιπόν προσπαθούμε με τέτοια λύσσα να διαχωριστούμε από ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που προσπαθούμε να αποδείξουμε;
Τι είναι αυτό που έχουμε καταφέρει και δικαιολογεί την ανωτερότητά μας από τα υπόλοιπα ζώα;
Είναι μήπως η καταστροφή του πλανήτη, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό μας σπίτι;
Είναι η ανελέητη εκμετάλλευση και η αδίστακτη σφαγή της φύσης και των υπόλοιπων ζώων;
Ή το μίσος που κυριαρχεί παντού και η αγένεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας;
Τι είναι αυτό τελικά, που κάναμε σωστά και δικαιωματικά φερόμαστε σαν να μας ανήκουν τα πάντα;
Και εντάξει! Καταφέραμε, η αλήθεια είναι, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ο άνθρωπος είναι εντελώς διαφορετική οντότητα και πετύχαμε αυτόν τον πολυπόθητο διαχωρισμό μας από τη φύση και τα υπόλοιπα ζώα.
Αναρωτιέμαι όμως, τι ακριβώς καταφέραμε τελικά;
Αυτό που καταφέραμε είναι να τρέχουμε πανικόβλητοι από το ένα zoom call στο επόμενο, να μη μας ευχαριστεί τίποτα και να κυκλοφορούμε με ένα κινητό στο χέρι και ένα τεράστιο κενό (όσα χρήματα και υλικά αγαθά και να έχουμε), το οποίο δεν ξέρουμε από πού προέρχεται.
Ξεχνάμε, βλέπετε, ότι απαρνούμενοι το γεγονός ότι είμαστε και εμείς Ζώα, απαρνιόμαστε ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού, αλλά και την ανάγκη που έχουμε ως Ζώα να βρισκόμαστε κοντά στη φύση.
Το μόνο που μας θυμίζει πια αυτόν το χαμένο εαυτό είναι τα υπόλοιπα Ζώα – Ίσως για αυτό προσπαθούμε με μένος να τα αφανίσουμε.
Έχω όμως μια υποψία ότι, αν τελικά τα καταφέρουμε (και είμαστε πολύ κοντά), το δικό μας κενό δεν θα γεμίσει ποτέ και ο εαυτός που ψάχνουμε απεγνωσμένα στους ψυχολόγους θα χαθεί μαζί τους για πάντα.
Χρόνια Πολλά στη μόνη μας ελπίδα και το ομορφότερο και πιο αληθινό κομμάτι του εαυτού μας. Τα Ζώα.»