Για το γαϊδουράκι στο χωριό Γραμμένο: Δεν μας άξιζε όπως δεν μας αξίζει κανένα ζώο
Το γαϊδουράκι που κακοποιήθηκε βάναυσα στο χωριό Γραμμένο του Δήμου Ζίτσας από τον αντιδήμαρχο Σταλία Γεώργιο δεν υπάρχει πια. Η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη. Υπέφερε. Και οδηγήθηκε σε ευθανασία. Ξεκουράστηκε.
Υπάρχουν μερικές ιστορίες που δεν τις χωράει ο ανθρώπινος νους. Το να δέσεις ένα ζώο στην καρότσα του αγροτικού σου και να το σέρνεις στο οδόστρωμα για περίπου ένα χιλιόμετρο, έχοντας γεμίσει αίματα ο δρόμος, είναι νοσηρό. Είναι σαδιστικό σε τέτοιο βαθμό που αδυνατείς να το πιστέψεις.
Ιπποειδή. Τα πιο αδικημένα ζώα. Βασανίζονται σε όλη τους τη ζωή. Και αυτό επειδή αποφάσισε ο άνθρωπος να τα κάνει εργαλεία. Να τους φέρεται σαν άψυχα πράγματα που έχουν έρθει στη Γη για να το εξυπηρετήσουν. Και τα φορτώνει με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και τα χτυπάει κιόλας για να περπατάνε. Ακόμα και άρρωστα. Ακόμα και γέρικα. Μέχρι να σωριαστούν, θα μεταφέρουν ανθρώπους, ψυγεία, έπιπλα, ακόμα και μπάζα.
Δημοφιλέστερα
Γνωρίστε τον Κεφίρ, τη μεγαλύτερη γάτα στον κόσμο που πολλοί νομίζουν ότι είναι σκύλος (ΕΙΚΟΝΕΣ) 
Για το γαϊδουράκι στο χωριό Γραμμένο: Δεν μας άξιζε όπως δεν μας αξίζει κανένα ζώο
Στη Σαντορίνη, στην Ύδρα και στα άλλα νησιά μας, τα ζώα αυτά κουβαλούν τα πάντα κάτω από τον καυτό ήλιο, κάτω από τη βροχή, κάτω από όλες τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Το καλοκαίρι τουρίστες, το χειμώνα τα πάντα. Ό,τι θέλει ο αφέντης.
Γιατί έτσι θέλει να βλέπει τον εαυτό του ο άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Ότι είναι αφέντης. Και ο αφέντης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει το σκλάβο του. Να τον έχει μόνιμα δεμένο, να τον φορτώσει μέχρι θανάτου, να τον χτυπήσει, να τον πετάξει σε ρέμα όταν γεράσει και δεν είναι πια καλό εργαλείο. Ναι, τα ξεφορτώνονται στα ρέματα όταν δεν τους κάνουν πλέον τη δουλειά. Άλλη μια ωραία ελληνική συνήθεια. Τι θέλει ένα γέρικο πλάσμα; Λίγο φαγητό και νερό. Και μια γωνίτσα να κάτσει. Ο αφέντης όμως δεν παρέχει ούτε αυτά. Και του δίνει μία σε ένα γκρεμό.
Το γαϊδουράκι που έσυρε ο αντιδήμαρχος του Δήμου Ζίτσας σύρθηκε μέχρι θανάτου. Τα αίματά του έτρεχαν ποτάμι. Γέμισε πληγές, κατάγματα. Ανέπνεε με δυσκολία. Πονούσε φριχτά. Γιατί όλο αυτό; Επειδή έφυγε από το μέρος του και πήγε σε ένα άλλο. Και για αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί. Η κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτό πρόσφερε τη ζωή του στον άνθρωπό του και εκείνος του το ανταπόδωσε με βασανισμό και θάνατο.
Βλέποντας τις φωτογραφίες του ζώου πριν την ευθανασία νιώθω απέραντη θλίψη και απέραντη οργή. Τι άραγε να ένιωθε; Ένιωσε, έστω και λίγη, ζεστασιά όταν πήγαν να το δουν οι εθελοντές; Του άρεσαν, έστω και λίγο, τα χάδια τους;
Δεν μας άξιζε το γαϊδουράκι. Δεν μας αξίζουν τα ζώα. Είμαστε πολύ λίγοι για αυτά.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com
